Boekbespreking. Marco Visscher | 27 juli/augustus 1999 issue Op wereldschaal wordt jaarlijks voor dertig biljoen dollar aan goederen en diensten geproduceerd. Een kwart van dat bedrag gaat naar overheden, die het gebruiken voor sociale zekerheid, wapens, wetenschappelijk onderzoek. Een flink deel van die overheidsuitgaven zijn subsidies, financiële bijdragen in naam van de goede zaak. Niet voor alle uitgaven bestaat een breed maatschappelijk draagvlak - denk aan uitgaven voor defensie, altijd bezuinigingspost nummer één als het grote kiezerspubliek zich mag uitspreken in een opinie-onderzoek. Voor de rechtvaardiging van alle soorten subsidies graaien de ministers gretig - maar niet altijd even overtuigend - in het arsenaal aan politiek veilige statements als \'economische groei\', \'nationale veiligheid\', \'armoedebestrijding\' en \'technologische vooruitgang\'. Met subsidies zijn prachtige dingen gedaan, van het aanleggen van spoorwegen tot het verbeteren van landbouwgrond. Maar veel subsidies schieten hun doel voorbij. Dat kennen we al op het niveau van kunst. De prijs van theaterkaartjes wordt laag gehouden zodat ook mensen met lage inkomens naar de schouwburg kunnen. In de praktijk zijn het vooral de welgestelden die het theater bezoeken en dus zijn zíj het die profiteren van de overheidskorting. Subsidies falen geregeld omdat ze vaker ontstaan uit een blinde vorm van