In de maanden na de dodelijke hartaanval van haar man in 2003 kreeg de Amerikaanse schrijfster Joan Didion in een radio-interview de vraag aan welk advies ze het meest had gehad tijdens deze donkere periode, waarover ze schreef in Het jaar van magisch denken. Haar verrassende antwoord: ‘Emily Post’, een etiquetteschrijfster in de jaren twintig en dertig van de vorige eeuw. DOOR HILARY HART In 1922 had Post een boek geschreven, Etiquette in Society, in Business, in Politics, and at Home, dat Didion houvast bood, omdat, zoals ze uitlegde, ‘de dood in die tijd nog dichtbij was, nog altijd bij de mensen thuis. Iedereen werd nog geacht te weten hoe je ermee om moest gaan. Maar in de tijd daarna zijn we de dood gaan medicaliseren. We verbanden haar naar het ziekenhuis. En in diezelfde tijd leerden we af haar in de ogen te kijken. We wisten niet meer wat we moesten doen of zeggen.’ Rouwen Rouw slaat niemand over. We verliezen de mensen en dingen die ons dierbaar zijn. In die pijnlijke afgrond van verdriet zijn we noch beter noch slechter dan enig ander mens. We voelen de kwetsbaarheid van ons wezenlijke menszijn, onze behoefte aan troost en onze