Is de beweging van milieubeschermers en activisten misschien een soort immuunsysteem dat actief is om onrecht en vervuiling te keren? Paul Hawken over de grootste beweging in de geschiedenis van de mensheid die geen moment te laat lijkt te zijn gekomen. Paul Hawken | 96 mei 2007 De afgelopen vijftien jaar heb ik bijna duizend lezingen gehouden over het milieu. Elke keer voelde ik me als een koorddanser die zijn best doet om niet zijn evenwicht te verliezen. Natuurlijk willen mensen graag weten wat er in de wereld gebeurt, maar als spreker wil je je publiek niet moedeloos achterlaten, hoe duister en angstwekkend de toekomst ook is die de wetenschappers voorspellen als ze de teloorgang van het milieu bestuderen. Een optimistische kijk op de dag van morgen vereist echter wel een werkbaar begin van een doelmatige aanpak: je kunt geen kansen voor de toekomst schilderen zonder het huidige probleem precies te omschrijven. Het bleef lastig om telkens die kloof te overbruggen, maar mijn welwillende toehoorders trokken zich van mijn hoogtevrees niets aan en verleenden me al doende een uitzonderlijk weids uitzicht. Na elke lezing kwam een klein groepje bij elkaar om te praten, vragen te stellen en elkaar visitekaartjes te