Boekbespreking. Tijn Touber | 34 september/oktober 2000 issue Krishnamurti hield niet van platgetreden paden. De voordrachten die hij hield en de discussies die hij in kleine groepen voerde, waren daarom ook zo bijzonder. Hij liet zich inspireren en meevoeren door onverwachte denklijnen, zodat ook hij fris en verrast bleef. Eens gaf hij tegen het eind van zijn leven een lezing in Zwitserland waar vele trouwe luisteraars waren samengekomen om de meester nog één keer te horen spreken. In de levendige uitwisseling met het publiek vroeg hij hen steeds een stap verder te denken en zo nieuwe, onontgonnen gebieden te betreden. Op één van zijn vragen volgde echter een antwoord, dat de onvermijdelijke slotconclusie van Krishnamurti\'s betoog zou zijn geworden - want het draaide toch altijd uit op eigen verantwoordelijkheid, geen volgeling zijn, je eigen licht zijn, et cetera. Na enkele seconden oorverdovende stilte keek Krishnamurti de vrouw die vol trots het \'goede antwoord\' dacht te hebben gegeven ijzig aan. En met de woorden \'You\'ve killed it\' was de lezing ten einde. Goede antwoorden zijn mooi, maar niet om indruk te maken en zeker niet als ze uit het hoofd zijn geleerd. Zijn levenshouding was niet voor iedereen even makkelijk. Net