Ruim tien jaar geleden begon Philippe Bailleur met het lezen van Ode, en later The Optimist. ‘Ik ben iemand die interesse heeft in maatschappelijke ontwikkelingen en jullie blad is daar een bron van inspiratie voor. Het helpt mij om te pionieren.’ Pionieren doet hij als vanzelfsprekend. Bailleur merkt dat hij in zijn loopbaan als coach en adviseur voor organisaties soms vijf jaar op de muziek vooruitloopt. Zodra iets breed geaccepteerd raakt, wordt hij geconfronteerd met zijn ‘voorvoelende gave’. Dat vraagt om een voorbeeld. ‘Ik heb in 2015 een boek geschreven over organisatietrauma. Nu beginnen organisaties dat op te pikken. Ik vind het fijn om nieuwe verbanden te leggen.’ Daarbij is hij niet gebonden aan bepaalde branches of sectoren. ‘Dat vind ik niet zo relevant. Ik werk graag met organisaties die stappen willen maken. De laatste tijd heb ik een allergie voor bedrijven die iets maken, dat weinig toegevoegde waarde heeft, veel winst daarmee maken en dan besluiten om een goed doel te steunen om te doen alsof ze maatschappelijk verantwoord bezig zijn. Dat is slechts een “aflaat” die ze kopen.’ Over verandering is Bailleur stellig: ‘Als er iets is wat ons te doen staat dan is het wel, ons verbinden