Je staat in een weiland vol wilde bloemen. Denk je: wat méér wilde bloemen zouden niet misstaan? Nee, want de natuur is prachtig en efficiënt – gewoon zoals het is. Bill McKibben | 79 september 2005 issue Een tijdje geleden ben ik op een avond een eind gaan wandelen in een weiland vlak bij mijn huis. Aan de rand van het weiland begint een pad dat het bos in leidt. Ik volgde dit pad ongeveer honderd meter, tot ik uitkwam bij de oever van een klein beekje. Daar ben ik op een steen gaan zitten kijken hoe het water stroomde. Daarna ben ik teruggelopen. Er is niets bijzonders gebeurd. Geen grote dieren die van tussen de bomen te voorschijn sprongen om hun grandeur te tonen. De flora was prachtig, maar niet opzienbarend: boterbloemen, wilde wortel, madeliefjes en lupines. De lucht barstte niet open voor een zomerse onweersbui, de zonsondergang zag er gewoon uit als paarse strepen met een rozige gloed op de onderzijde van de wolken. Enkele muggen lieten weten dat ze er waren. Het was gewoon een heerlijke avond. En gewoon het soort omgeving waarin we al honderdduizenden jaren aan het evolueren zijn, een omgeving die ons heeft gemaakt