Grootschaligheid en bureaucratie staan naastenliefde in de weg. Jurriaan Kamp | 22 september/oktober 1998 issue Wie in de moderne samenleving een probleem heeft, klopt niet op een deur maar draait een nummer. \'Zorg\' en \'aandacht\' gaan schuil achter nummers als 112 en 06 nog wat. Die nummers betekenen het einde van dat universele verschijnsel dat je barmhartigheid, mededogen, naastenliefde of altruïsme kunt noemen. De Amerikaanse cultuurcriticus Ivan Illich schreef eens treffend: \'De sirene van één ambulance kan de \"samaritaanse houding\" van een heel dorp vernietigen.\' Sirenes en alarmnummers vergroten de afstand tussen mensen. Naastenliefde floreert in nabijheid, in wederkerigheid. Zorg voor de medemens - solidariteit - is een kenmerk van \'primitieve\' volkeren simpelweg omdat die mensen van elkaar afhankelijk zijn en niet leven in een wereld van \'zorginstellingen\'. In de moderne samenleving is de zorg voor de buurvrouw niet meer ons probleem maar het \'werk\' van een onbekende functionaris ver weg. De sociale zekerheid is een anoniem sociaal systeem waarin nauwelijks iets te herkennen is van de wederkerigheid die vroeger essentieel was. We betalen belasting maar dat is een verplichting zonder relatie. Als politici spreken over een \'vangnet\', doelen zij niet op een kring van elkaar wederzijds ondersteunende burgers maar