Recensie van \'How buildings learn: what happens after they\'re built\'. Jurriaan Kamp | 3 juli/augustus 1995 issue De bovenkant van de meeste huizen in Dakha, de hoofdstad van Bangladesh, bestaat uit een wilde verzameling van bamboestokken, stalen stangen en draden en onsamenhangende stukken cement en beton. De reden is eenvoudig: de eigenaar moet belasting betalen zodra zijn huis af is. Hij zal Dakha waarschijnlijk niet voor ogen heggen, maar het onvoltooide huis is het ideaal van Stewart Brand. In How Buildings Learn vestigt hij de aandacht op de paradox dat elk gebouw in deze dynamische tijd wordt gebouwd om niet te veranderen. De wereld is voortdurend in beweging, maar architectuur wordt geacht permanent te zijn. Dus blijken ministeries al te klein als het personeel het gebouw voor het eerst betrekt. En hoe vaak blijken parkeergarages van instellingen niet te krap bemeten? Gebouwen veranderen wel, maar dat is een moeizaam proces omdat zij er in beginsel niet voor zijn gemaakt. In woonhuizen worden leidingen en bedrading vaak zodanig netjes opgeborgen, dat een simpele wens van een toekomstige bewoner al snel tot een ingrijpende verbouwing leidt. Gebouwen moeten kunnen meegroeien met de wensen van hun bewoners. Daartoe moet allereerst de financiering van