Waar hoor je echte stilte? Berichten uit een dode kamer. Marisa Taylor | augustus 2008 De hemel is helder en onbewolkt: rond de Baai van San Francisco is het een schitterende dag. Maar ik heb vandaag geen tijd om ervan te genieten; ik sta op het punt hem voor een deel door te brengen in een vensterloze, geluidloze ruimte – een ‘anechoïsche’ of ‘dode’ kamer geheten – om erachter te komen wat echte stilte is. Beter gezegd: om te ontdekken of die eigenlijk wel bestaat. Het woord ‘anechoïsch’ betekent ‘zonder echo’ en een dode kamer – waarvan de wanden doorgaans zijn bekleed met scherpe punten, gevuld met isolatieschuim – is een ruimte die bedoeld is om echovorming van geluid dat erbinnen wordt gemaakt te voorkomen. Dode kamers worden gebruikt om microfoons en andere geluidsapparatuur te testen, maar het ontbreken van nagalm heeft een eigenaardig effect op onze oren. Het geeft een dof en verstopt gevoel omdat ons gehoor hier, in schril contrast met de geluiden die het de hele dag door opvangt, geen feedback van de omgeving krijgt. Zitten mensen lang genoeg in een beperkte ruimte zonder nagalm, dan melden sommigen dat ze hun eigen hartslag, ademhaling en andere lichaamsfuncties horen,