Waarom verandert er zo weinig, terwijl we zo ons best doen? Tijn Touber | 80 oktober 2005 Vrijwel iedereen die ik ken, is bezig zichzelf te veranderen, de ander te veranderen, de wereld te veranderen. Vrijwel niemand lijkt daarin te slagen. We vallen terug in oude patronen, het gat in de ozonlaag wordt alleen maar groter, regeringen besteden nog steeds een groot deel helft van hun budget aan wapens. Waarom verandert er zo weinig, terwijl we zo ons best doen? Misschien verandert er wel zo weinig, omdat we zo ons best doen. De drang tot verandering komt immers vaak voort uit frustratie, onmacht, woede, angst, onvrede. Deze drang leidt wellicht tot prachtige, of zelfs heroïsche daden, maar tegelijk wordt alleen maar meer frustratie, onmacht, woede, angst en onvrede gegenereerd. En dáár wordt de wereld níet mooier van. Ik verbaas mij wel eens over oude, wijze mensen die glimlachend achterover zitten, terwijl de wereld in brand staat. Wat weten zij dat ik niet weet? Misschien weten zij dat ware verandering zich niet aan de oppervlakte voltrekt, maar in de onderstroom. Misschien hebben ze begrepen dat schaarste, armoede en oorlog alleen maar itingsvormen zijn van een probleem dat veel dieper ligt: het