Tojo Thatchenkery and Carol Metzker | 87 juni 2006 Toen de Nasa in 1990 de Hubble-telescoop lanceerde, hadden niet alleen ruimtevaartdeskundigen hoge verwachtingen. De hele wereld keek reikhalzend uit naar grootse ontdekkingen. Veel geheimen van het universum zouden door de telescopische beelden worden onthuld. Helaas. De beelden waren wazig en nauwelijks bruikbaar. Omdat één van de spiegels niet goed functioneerde, verdween alle trots en hoop. Het Amerikaanse Congres eiste een verklaring voor het debacle. Het miljardenproject en zijn ontwerpers werden het mikpunt van spot. Het leidde tot stress en gezondheidsklachten bij Nasa-technici. ‘Het was traumatisch’, blikt Charles Pellerin terug. Pellerin was destijds directeur van de afdeling astrofysica van de Nasa, verantwoordelijk voor de lancering van de Hubble. Niemand wist hoe ze het probleem moesten oplossen – niemand, op Pellerin na. Hij begreep niet alleen hoe het probleem kon worden verholpen, maar hij zorgde ook voor de financiële middelen om de telescoop te repareren. Hiervoor zou hij later van zijn werkgever de Outstanding Leadership Medal ontvangen. Maar zijn grootste beloning was dat de telescoop de volgende tien jaar spectaculaire beelden liet zien. De Hubble kwam alsnog aan de basis te staan van belangrijke ontdekkingen van sterren, sterrenstelsels en andere kosmische verschijnselen.