Boekbespreking. Jurriaan Kamp | 28 september/oktober 1999 issue Dit boek is nog geen tien jaar oud en wat dat betreft nauwelijks een klassieker te noemen. Toch waag ik te voorspellen, dat Complexity van Mitchell Waldrop ooit die status zal verwerven. En Ode dient tenslotte voorop te lopen. In Complexity doet Waldrop verslag van de uiterst boeiende zoektocht van een bont gezelschap van wetenschappers - van fysici, biologen en economen tot wiskundigen, archeologen en politicologen - naar de zogenoemde complexiteitsleer. Deze leer wil de dynamiek van levende systemen - van bossen, groepen bacteriën en dierengemeenschappen tot menselijke samenlevingen - verklaren. Het boek speelt rond het centrum van dit nieuwe gedachtegoed, het Santa Fe Instituut in de Amerikaanse staat New Mexico. Dat instituut werd in 1984 opgericht door een aantal vooraanstaande wetenschappers die in toenemende mate gefrustreerd waren door het lineaire, opsplitsende denken dat de wetenschap sinds Newton heeft gedomineerd. De centrale gedachte in de zich ontwikkelende complexiteitsleer is, dat systemen zichzelf spontaan in patronen organiseren. Vogels gaan in V-formatie vliegen, zandheuvels trekken ritmisch door de woestijn, de genen in een embryo organiseren zich op de ene wijze om een oogcel te maken en op een andere wijze om een niercel te