Terwijl ontwikkelingshulp onder vuur ligt, zien critici iets over het hoofd: de levenskwaliteit wordt steeds goedkoper. Charles Kenny | 134 maart 2011 Pamela Street Kennyw Scepsis over mondiale ontwikkeling en de rol van internationale hulp gaat met golven van eb en vloed. Op dit moment zitten we met een hoogwaterstand. Op basis van cijfers die aantonen dat een heleboel landen ten zuiden van de Sahara vandaag nog net zo arm zijn als op het moment van hun onafhankelijkheid een halve eeuw geleden, vegen critici de vloer aan met zowel Afrikaanse overheden als de hulpindustrie die de zaken alleen maar erger zouden hebben gemaakt. In haar bestseller Doodlopende hulp pleit de Zambiaanse econome Dambisa Moyo ervoor om hulpverlening te stoppen. Nu de teller van de afgelopen veertig jaar ontwikkelingshulp op zo’n 800 miljard euro staat, lijkt ze gelijk te hebben. Als de financiële statistieken een betrouwbare graadmeter zouden zijn voor de levenskwaliteit in Afrika, dan zou het nog kunnen kloppen ook. Maar er gaapt een diepe en nog steeds groeiende kloof tussen het inkomen en andere indicatoren voor een ruimere opvatting van levenskwaliteit – niet alleen in Afrika, maar overal ter wereld. En hulpverlening heeft wel degelijk een rol gespeeld in