De vooruitgang in China heeft zijn prijs, maar is een monument van menselijk kunnen Natasja van den Berg | 132 december 2010 Maaike Verwijs Onlangs was ik in China. Ik liep door de straten van Sjanghai en zag een stad zoals geen een tevoren. Duizenden torens met meer dan veertig verdiepingen, zo ver als het oog reikt. Duizenden mensen om mij heen in de metro, allemaal op weg naar hun werk. Vier jaar geleden waren er twee metrolijnen in gebruik, nu vijftien. Wijkjes die vroeger in leefkwaliteit achterbleven, worden neergehaald en daarvoor in de plaats komen flats. Hele wijken zijn als je ze een paar maanden later bezoekt totaal veranderd. Tientallen winkelcentra om alle consumptiemogelijkheden te bieden die je je maar kunt voorstellen. De levensstandaard gaat rap omhoog. De afgelopen kwart eeuw zijn er in China volgens de Verenigde Naties 600 miljoen mensen boven de armoedegrens geklommen. Dat is uniek in de geschiedenis, een monument van menselijk kunnen. Wat is onze soort toch tot grootse dingen in staat. Tegelijkertijd is de prijs voor deze vooruitgang duidelijk. Het gebrek aan politieke vrijheden in China is bekend. De gevolgen hiervan zijn merkbaar; een gesprek over politiek met Chinezen is er niet mogelijk.