VN-sancties treffen doel, maar zijn niet doeltreffend. Marco Visscher | 30 januari/februari 2000 issue Er is geen schoon water en nauwelijks nog elektriciteit. De landbouwgrond is ernstig vervuild. Autowegen zijn er niet veilig en er rijden geen treinen rmeer. Ziekenhuisbedden zijn er te weinig, terwijl de volksgezondheid achteruit holt. Vooral onder jongeren is kanker een verwoestende ziekte geworden. De meeste scholen zijn dicht. Het is de tragiek van Irak. Tien jaar geleden nog een welvarende oliestaat, nu een land met pre-industriële standaarden. New Internationalist, een zeer waardevolle en respectabele bron in de journalistieke berichtgeving over ongelijkheid in de wereld, wijdde in september een schokkend dossier aan Irak. Of liever: aan de gevolgen van de draconische sancties van de Verenigde Naties tegen Irak. De cijfers van Unicef spreken voor zich: iedere maand sterven vijf- tot zesduizend kinderen vanwege gebrekkige voeding en verzorging; de kindersterfte is in nog geen decennium bijna verdrievoudigd en staat nu wereldwijd aan kop. Eén op de vier kinderen is ondervoed, een stijging van 73 procent in zes jaar. Het dodental, als rechtstreeks gevolg van de sancties, is de miljoen allang gepasseerd. Slechts één conclusie is mogelijk: de Verenigde Naties is een complete natie aan het vernietigen, zoals