Frederik Eijkman brengt straatjongeren van het voetbalveld naar school of een baan. | 91 november 2006 issue Het verhaal van Frederik Eijkman gaat niet over Frederik Eijkman, vindt Frederik Eijkman zelf; dat verhaal moet gaan over Joshua Owiti, Michael Anemba en Jairo Ochango, drie jonge Kenianen met wie hij in 2001 Real Kisumu heeft opgezet, het eerste voetbalteam in de buurt, dat de aanzet vormde voor een levendige jeugdcompetitie, waaraan inmiddels tachtig ploegen deelnemen die iedere zondagmiddag het leven van straatkinderen tussen 7 en 18 jaar iets meer plezier geeft. Dat verhaal over Owiti, Anemba en Ochango begon in 1998 toen Eijkman zijn advocatenbaan in Rotterdam opgaf om in Kenia ‘een steentje bij te dragen’, zoals hijzelf zegt, aan de samenleving. Hij vestigde zich in Kisumu, een stad aan het Victoriameer met ongeveer een half miljoen inwoners. Iedere woensdagavond ging Eijkman de straten op om te praten met de jongeren die er rondhingen. Dat waren erbarmelijke omstandigheden, blikt Eijkman terug, ‘maar soms was het thuis nog erger.’ Hij vertelde de jongeren over Pandipieri, een jongerencentrum waar ze een vak konden leren. Owiti, Anemba en Ochango waren lijmsnuivende, criminele pubers toen Eijkman ze had overgehaald naar Pandipieri te komen. Hun lijmpotjes