Water is een eerste levensbehoefte. Privatisering leidt tot hogere rekeningen voor arme mensen, signaleert Maude Barlow. Vooral in ontwikkelingslanden zijn de gevolgen desastreus. Maude Barlow | 45 april 2002 issue Op een vroege ochtend in april 2000 stapte een kleine, tenger gebouwde man uit Bolivia in het vliegtuig. Het was Oscar Olivera, een monteur uit Cochabamba. Voor het eerst in zijn leven verliet hij zijn geboorteland. Hij vloog naar Washington. Daar wilde hij James Wolfensohn, directeur van de Wereldbank, een boodschap namens zijn volk over brengen. Twee jaar eerder weigerde de Wereldbank garant te staan voor een lening van 25 miljoen dollar aan de Boliviaanse regering om de watervoorziening in Cochabamba te financieren. Onder één voorwaarde zou ze het geld toch beschikbaar maken: als de lokale overheid deze overheidsvoorziening verkocht aan de private sector. De kosten zouden voortaan moeten worden doorberekend aan de consumenten. En zo droegen de Boliviaanse autoriteiten het beheer van de waterdistributie in Cochabamba over aan Aguas del Tunari, een nieuwe dochtermaatschappij van de Amerikaanse bouwgigant en waterleverancier Bechtel. Vervolgens gaf de Wereldbank private licensiehouders het monopolie, eiste een kostendekkende exploitatie van de watervoorziening, koppelde de kostprijs van water aan de Amerikaanse dollar en deelde de Boliviaanse