Na de vrouwen zouden ook mannen zich moeten kunnen bevrijden van hun rigide rollen uit het verleden. Om me heen zie ik verontwaardigde blikken. Boze blikken soms. Er heerst de strijdvaardige sfeer die ik ken van andere bewegingen voor sociale rechtvaardigheid. Het is de zomer van 2016 en ik bevind me op een internationale conferentie in Londen waar aandacht wordt gevraagd voor een groep in de samenleving die wordt achtergesteld. ‘Dit onrecht kan niet eeuwig onder de radar blijven’, zegt een bezoeker. Welk onrecht? Op scholen en universiteiten blijven de leden van deze groep achter. Hun IQ daalt. Ze zijn oververtegenwoordigd in vieze en gevaarlijke banen in alles van afvalverwerking en rioolreiniging tot de mijnbouw en het leger. Ze worden vaker bestraft en krijgen voor hetzelfde vergrijp zwaardere straffen dan anderen die niet zijn zoals zij. Ze zijn vaker dakloos en leven ongezonder en korter. Ze plegen vaker zelfmoord. Na een echtscheiding hebben ze minder recht op omgang met hun kinderen. ‘Tweederangsburgers’, aldus Mike Buchanan, organisator van de conferentie en oprichter van ’s werelds eerste politieke partij die het specifiek opneemt voor deze groep. Over welke benadeelde groep gaat het hier? Ze hebben het over mannen. Dat is even wennen.