Een auto is voor miljoenen Aziaten een droomwens, voor anderen een nachtmerrie. Intussen werken visionairs van over de hele wereld aan een nieuwe toekomst met minder auto’s en meer mobiliteit. Ode sprak met hen. Jay Walljasper | 80 oktober 2005 Ik zit achterin een stilstaande taxi, onderweg van de New Yorkse luchthaven JFK naar een afspraak in de stad. Het is een snikhete lenteochtend. Een voorproefje van het broeikaseffect, misschien? Ik voel me een beetje schuldig dat ik een taxi heb aangehouden voor een artikel – dit artikel – over nieuwe innovaties in het vervoer, vooral ook omdat ik er sinds kort een nieuwe einverbinding naar de stad is. Maar ik wil niet te laat op mijn afspraak komen. En nu zit ik hier vast in het verkeer, en het is niet eens spitsuur. Mijn taxichauffeur, enkele jaren geleden uit India gekomen, kent een paar trucjes. Hij stuurt zijn auto naar een afslag, scheurt een paar blokken achtereen door de straten van de stad en keert weer terug naar een stuk van de snelweg die, volgens de meest optimistische omschrijving, iets minder verstopt zit. Zijn radio staat afgesteld op de rkeersberichten – een litanie van files, afgesloten rijstroken, vertragingen door