Dankzij systeemtherapie kan het gezin weer psychologisch en emotioneel veilig worden. Kirsten Webb | NRC mei 2011 Eliza Howland (alias) wilde haar kinderen vaker zien. Ze had een moeilijke scheiding achter de rug, en zoals veel gescheiden ouders vochten zij en haar ex-man (we noemen hem Chris) om de voogdij over hun drie jonge kinderen. ‘We waren onbuigzaam over elkaars omgang met de kinderen’, herinnert ze zich. ‘Dan vroeg ik of ik ze mocht hebben omdat mijn ouders in de buurt waren, of ik vroeg of we konden ruilen voor een dag waarop ik niet hoefde te werken, en dan deed hij daar vreselijk moeilijk over.’ Het touwtrekken werd zo heftig, dat Chris voorstelde om systeemtherapie voor gezinnen te gaan volgen, een vorm van therapie die het hele gezin bij de behandeling betrekt. Toen de therapeut voorstelde dat ze moesten proberen soepeler voor elkaar te zijn, zei Chris: ‘Dat wil ik wel, maar ik weet niet hoe het moet.’ ‘We werden weer in staat om als normale mensen met elkaar om te gaan’, vertelt Eliza. De kinderen konden zich een beetje ontspannen, aangezien hun ouders meer gingen communiceren. Doordat Chris de waarheid had toegegeven, had het gezin een andere sfeer