Dankzij systeemtherapie kan het gezin weer psychologisch en emotioneel veilig worden. Kirsten Webb | 137 juni 2011 is Eliza Howland (niet haar echte naam) wilde haar kinderen vaker zien. Ze had een moeilijke scheiding met hooglopende ruzies achter de rug, en zoals veel gescheiden ouders vochten zij en haar ex-man (we noemen hem Chuck) om de voogdij over hun drie jonge kinderen. ‘We waren ontzettend onbuigzaam over elkaars omgang met de kinderen’, herinnert ze zich. ‘Dan belde ik hem en vroeg ik of ik ze mocht hebben omdat mijn ouders in de stad waren, of ik vroeg of we konden ruilen voor een dag dat ik niet hoefde te werken, en dan vond hij het vreselijk moeilijk om me dat toe te staan.’ Het touwtrekken werd zó heftig, dat Chuck voorstelde om systeemtherapie voor gezinnen te gaan volgen, een vorm van therapie die het hele gezin tegelijk bij de behandeling betrekt. Toen de therapeut voorstelde dat ze moesten proberen wat soepeler voor elkaar te zijn, keek Chuck haar alleen maar aan en zei: ‘Dat wil ik wel, maar ik weet niet hoe het moet.’ ‘Dat was voor hem een grote doorbraak’, zegt Eliza. ‘Toegeven dat hij vastzat. En hij vroeg