Michael J. Bader | 22 september/oktober 1998 issue Egoïsme heeft een negatieve klank. Het is paradoxaal: in de moderne cultuur waarin het \'eigen belang\' centraal staat, is \'egoïst\' een scheldwoord. Maar geven kan niet zonder nemen. En egoïsme is een voorwaarde voor barmhartigheid. Een mens moet zich individueel en apart kunnen voelen. Ons identificeren met de behoeften van de ander is een intrinsiek menselijke vaardigheid en kracht. Maar ons bijzonder en belangrijk voelen in ons anders-zijn, ons afzonderlijk-zijn is even essentieel voor een gezonde ontwikkeling. Iemand moet \'nee\' kunnen zeggen tegen een relatie om er met een gerust hart \'ja\' tegen te kunnen zeggen. Wie niet afzonderlijk kan zijn, kan ook niet innig zijn. Wie zich niet vrijelijk van anderen kan afwenden, kan zich ook niet veilig naar hen toewenden zonder zich hun gevangene te voelen. Wie zich niet af en toe terecht het middelpunt van het heelal kan voelen, kan ook een ander dat gevoel niet gunnen. Egoïsme - zich te laten bewonderen, beminnen en begrijpen zonder verplichting tot wederkerigheid - is hoe vreemd het ook mag klinken een essentieel onderdeel van wederkerigheid. Het is automatische verbonden met ons ingebakken, gezond verlangen om te geven en er voor anderen