Man worden in de wildernis. Ray Isle | 23 november/december 1998 issue HET WAS 1987, en ik hoorde er niet bij. Ga maar na. Ik was dat jaar naar Austin in Texas verhuisd. Ik had een stom baantje gevonden op de afdeling reserveringen van de Sheraton Hotels. En ik voldeed ook aan de andere voorwaarden voor een eikel: Spelen in een slechte band, een ellendig hok om in te wonen en een duidelijk-veel-beter-georganiseerde vriendin. Patricia. Rechtenstudente. Mooi, slim, Duits. En vol begrip - tot op dat moment. Toch kreeg ik opeens moeite met de grauwheid en zinloosheid van mijn leven. Natuurlijk hoorde ik er niet bij. Mijn lotgenoten bij Sheraton - vooral vrouwen van personeel van de luchtmachtbasis - konden dat bevestigen: \'Speel je in een band die de Stompers heet? Wat ordinair. Wie wil er nu naar een band luisteren die zichzelf de Stompers noemt?\' Eigenlijk niemand, behalve bleke Jeff, onze chauffeur. Maar die deed misschien alsof. We waren ook zijn beste klanten voor de waardeloze stuff die hij verkocht vanuit het huis waar we allemaal woonden. Ik begon het door te krijgen. Als je er niet bij hoorde, was je niemand. En omdat Patricia bijna was afgestudeerd en