De heilzame werking van geuren. Rob Soetenhorst | 11 november/december 1996 issue Geuren, hout dat smeult in de haard, de lucht van pas gebakken brood, de geur van lavendel, babyzalf: ruiken doen we vanaf het begin. We nemen altijd aan dat ons reukorgaan achterblijft bij dat van andere zoogdieren. Darwin vroeg zich af: \'Waarom laten stieren en paarden hun neusvleugels trillen als ze opgewonden raken voor een paring?\' Hij wist kennelijk niet dat Victoriaanse jongedames opmerkelijke zaken deden door zakdoeken te verkopen met de geur van hun zweet. Heel lang heeft het er op geleken dat mensen de \'hardware\' missen om via lichaamsgeuren te communiceren. Een kwestie van degeneratie, namen we alweer aan. Maar Psychology Today (april 1996) helpt ons uit de droom. Geurdeskundigen noemen de Eskimozoen. Dat is niet \'neusjevrijen\' maar wel degelijk elkaars geur opsnuiven. Alleen in de westerse wereld is het handen geven om mensen te begroeten uitgelopen op een zoen. Tot tien jaar geleden gingen geurgoeroe\'s ervan uit dat onze hersens gewone lichaamsgeuren niet waarnamen. Maar in 1986 organiseerde National Geographic Society een internationaal geurenonderzoek om te zien of mensen van verschillende culturen hetzelfde reageerden op bepaalde luchtjes waaronder het mannelijke androsteron, dat op zichzelf niet