Tijn Touber | juni 2007 Gubbio, Italië – even weg van het lawaai. Een oude vriend organiseert op een gigantisch landgoed een stilteretraite. Samen met vijftien voor mij onbekende mensen ga ik een week lang niets zeggen. Wanneer ik de avond voor de retraite als laatste arriveer, slapen de meeste deelnemers al. Ik heb de gelegenheid gemist om mezelf voor te stellen en hen te leren kennen. Wanneer ik hen de volgende ochtend aan het ontbijt zie, wordt er al niet meer gesproken en kan ik iedereen alleen maar vriendelijk toeknikken. Geen idee hoe ze heten, waar ze vandaan komen, wat ze in het dagelijks leven doen. Natuurlijk ga ik raden en natuurlijk blijk ik er – achteraf – in veel gevallen naast te zitten. Alleen de nationaliteit van John wordt duidelijk. Het is de eerste keer dat hij zo’n stilteretraite doet en hij vergeet geregeld dat er niet mag worden gesproken. Als hij iets moois ziet of ergens van schrikt, flapt hij het eruit. Om vervolgens zijn handen voor de mond te slaan en excuses te mompelen, waarvoor hij zich dan weer verontschuldigt... Heerlijk! John en ik hebben die dagen van alles gedaan: kersen geplukt, paarden gevoerd, gemediteerd, bloemen