Muziekbespreking. Ton Maas | 21 juli/augustus 1998 issue Hoe die Canadezen het hem telkens weer lappen, is me een raadsel, maar een feit is dat hun aandeel in het kwaliteitssegment van de popmuziek buitensporig groot is. Tot hun meest geslaagde exportartikelen behoren artiesten als Joni Mitchell, Neil Young, the Band, Leonard Cohen, Kate & Anna McGarrigle en Bruce Cockburn. De lijst is lang en indrukwekkend. En dan beschikken ze ook nog over een schatkamer vol \'kleine\' juwelen die klaar liggen om door \'het buitenland\' te worden ontdekt. Een paar daarvan tipten we al eerder in Ode: the Philosopher Kings, the Henrys en Ron Sexsmith. Een artiest die al geruime tijd meedraait maar wonderlijk genoeg nog steeds niet is doorgebroken naar echt brede erkenning, is singer/songwriter Sarah McLachlan. Ze is, wat je noemt, een multitalent. Om te beginnen bezit ze een stem waar heel wat zangeressen een moord voor zouden plegen. Moeiteloos duikt ze het laag in en soepel stijgt ze vervolgens naar grote hoogte. Haar melodieën hebben een zeer hoge onderhuidse kleeffactor. En ook tekstueel is ze begenadigd. Hold on, hold on to yourself; this is gonna hurt like hell. Zo luiden de eerste regels van een van haar songs.