Wat Michel Foucault ons kan leren over hoe je echte verandering bereikt. Natasja | 114 maart 2009 Voor praktisch idealisten zijn het verwarrende tijden. Een nieuwe tijd lijkt aan te breken. De machtigste persoon op aarde gelooft in kansen en de kracht van mensen en brengt een boodschap van hoop. Obama’s aanklacht tegen cynici die vooral bezig waren met machtsspelletjes is gehoord. Ik heb zijn overwinningsspeech – met de historische woorden: ‘They said this day would never come’ – al vele malen gezien en krijg nog steeds kippenvel. Wat misschien nog het meest inspireert, is de beweging achter zijn presidentschap: in Amerika zijn er de afgelopen weken duizenden huiskamerbijeenkomsten georganiseerd door mensen die elkaar willen ontmoeten om de wereld te veranderen. Tegelijkertijd lezen we dagelijks in de kranten over de mondiale crises die onze wereld in hun greep houden. De financiële crisis, de klimaatcrisis, de voedselcrisis, de energiecrisis. De wereld wacht op antwoorden en heeft daarvoor steeds minder tijd. En hoewel talrijke mensen bezig zijn antwoorden te geven en oplossingen te verkennen, lijkt het soms niet op te schieten. Bankiers gaan rustig door met hun zelfverrijking, de uitstoot van CO2 neemt nog altijd toe, en er zijn honderden miljoenen kinderen