In de gevangenis komt een man tot de ontdekking, dat ook op de vreselijkst denkbare plaats liefde mogelijk blijft en dat er, ook zonder weg naar buiten, altijd een weg naar boven is. \'Ik slinger de vijand hoop in het gezicht en ondermijn woede met gezond verstand en humor.\' Troy Chapman | 49 september 2002 issue Toen ik er zestien jaar geleden toe werd veroordeeld in de gevangenis te sterven, ging ik op pad om de waarheid te vinden en daarin te leven. Ik was pas 21 geworden en had de afgelopen negen jaar geleefd in een krankzinnige achtbaan van verslaving, geweld en wanhoop. De dood van een ander mens tijdens een vechtpartij in een café en mijn gevangenisstraf van zestig tot negentig jaar waren het tragische en maar al te voorspelbare einde van de weg, die ik was gegaan. Bij het uitspreken van het vonnis zei de rechter: ‘Er is geen denken aan dat u ooit weer in de maatschappij zult worden opgenomen.’ Geen denken aan. Had hij gelijk, dan was het zinloos om door te gaan, en ik dacht er dus over – logisch genoeg – me van het leven te beroven. Maar ten slotte kwam ik tot