In São Paulo strijden fietsers voor veilige paden en verkeersborden – en dat is niet zonder reden. Fietsen is mijn leven. Mijn motto op de fiets: respecteer anderen om zelf gerespecteerd te worden.’ Renata Falzoni rijdt haar mountainbike uit de schuur van haar riante huis in een rijke buurt van São Paulo, zet een helm op haar springerige haren en lacht. Zes hondjes springen tegen haar benen op en behendig manoeuvreert ze tussen de hoopjes hondenpoep rondom haar huis. ‘Heeft iedereen er zin in?’, vraagt Falzoni aan de twintig fietsers voor haar deur. ‘Laten we er een feestje van maken!’ Renata Falzoni is een excentrieke verschijning. Als architect en een van de pioniers van de fietsbeweging in de Braziliaanse hoofdstad onderhandelde ze in de jaren tachtig en negentig uitgebreid met de overheid over de aanleg van een infrastructuur voor fietsers. Er werden tekeningen gemaakt, kaarten geprint, nieuwe oplossingen bedacht. Maar iedere keer als de plannen op het punt stonden te worden uitgevoerd, bleek de lobby van autofabrikanten en asfalteerders sterker en gingen ze niet door. Met haar onvermoeibare inzet voor de aanleg van meer fietspaden en meer erkenning voor fietsers als gelijkwaardige weggebruikers, groeide Falzoni uit tot een inspiratiebron voor