Hoe het komt dat een negentiende-eeuwse uitvinding pas nu zijn plaatsje onder de zon aan het vinden is als een eenentwintigste-eeuwse energiebron. Greg T. Spielberg | 129 september 2010 issue In zijn huis in Myanmar laat Brent Rowell zijn ventilator werken via een stirlingmotor. De SunCatcher is een enorme zonneschotel van spiegels en staal, maar kan het best worden omschreven als een gigantische zilveren bloem. Met zijn hoogte van elf meter is de SunCatcher bijna vier keer zo groot als ’s werelds grootste natuurlijke bloem, de Sumatraanse reuzenaronskelk. Hij heeft parabolische blaadjes die nagenoeg plat lijken, zoals die van de boterbloem. Het apparaat bestaat uit veertig spiegels, dicht op elkaar gepakt in een schotel van 315 vierkante meter, die zich — net als een echte bloem — naar de zon richt. Maar in tegenstelling tot echte flora maakt de SunCatcher gebruik van warmte in plaats van licht, die hij omzet in elektriciteit. En hij heeft maar heel weinig water nodig. Stirling Energy Systems maakt de SunCatchers, die hebben laten zien een grote belofte te zijn voor de duurzame energiemarkt, waar de concurrentie steeds verder toeneemt. Ten zuiden van Phoenix, de hoofdstad van Arizona in het zuidwesten van Amerika, staan zestig