Ik ben geboren en getogen in Noord-Korea. Mijn familie kampte voortdurend met armoede, maar ik kreeg altijd de meeste liefde en zorg omdat ik de enige zoon was. Bovendien was ik de jongste van twee in het gezin. In 1994 was er de grote hongersnood in Noord-Korea. Ik was toen vier jaar oud. Mijn zus en ik zochten in die tijd sprokkelhout. Dat deden we vanaf vijf uur ‘s ochtends tot na middernacht. Ik dwaalde door de straten op zoek naar eten. Ik weet nog dat ik een klein kind zag dat op zijn moeders rug gebonden was en chips at, en dat ik het van hem wilde stelen. DOOR: JOSEPH KIM Honger is vernedering. Honger is uitzichtloos. Een kind dat honger heeft, denkt niet aan politiek en vrijheid. Het kan alleen denken aan eten. Op mijn negende verjaardag konden mijn ouders me zelfs niets te eten geven. Ook als kind voelde ik de zwaarte in hun hart. Meer dan een miljoen Noord-Koreanen stierven toen van de honger, en in 2003, toen ik 13 jaar oud was, was mijn vader er één van. Ik zag hem wegkwijnen en sterven. In hetzelfde jaar verdween mijn moeder op een dag. Vlak daarna