Marco Visscher | 124 maart 2010 issue Met het project Aarden in Uiterwaarden kunnen kinderen weer \'spelen en ravotten in de vrije natuur\'. Toen Kasper Heineke opgroeide, in de jaren vijftig en zestig, was de natuur nooit ver weg. Met zijn vriendjes bracht hij vele uren door in en onder een oude eik, waarvan de wortels deels uit de grond staken en waaronder je kon zitten als in een hol. De boom, aan de rand van het Spanderswoud, deed ook prima dienst als glijbaan, of als fort of slagschip. Voor Heineke stond ‘buiten’ gelijk aan fantasie, vrijheid en vertier. Kom daar vandaag nog maar eens om. Televisie, internet, videogames, sporten, muziekles: kinderen hebben het nog nooit zo druk gehad in hun vrije tijd. In de dagelijkse beleving speelt de natuur voor de meeste kinderen nauwelijks een rol van betekenis. Waar dat toe kan leiden, heeft de Amerikaanse journalist Richard Louv aangetoond in zijn verontrustende boek Het laatste kind in het bos (zie ook Ode 82, december 2005). Louv betoogt dat de jeugd steeds minder tijd doorbrengt in de natuur en dat dit dramatische gevolgen kan hebben: overgewicht, depressies, concentratiestoornissen. Maar Heineke wil niet mopperen over hoe vroeger alles beter was.