154 mei/juni 2013 Op de middelbare school stond mijn week in het teken van de wekelijkse hockeywedstrijd op zaterdag. We hockeyden toen nog op gewoon gras. Daardoor ontstond er naar het einde van de week toe een opmerkelijke parallel tussen donkere wolken in de lucht en in mijn humeur. Te veel regen zou betekenen dat de wedstrijd werd afgelast, hetgeen in de herfst en winter geregeld gebeurde. Daarover liep ik al ruim van tevoren te mopperen. Als het op vrijdagmiddag pijpenstelen regende, trachtte mijn lieve moeder mij op te beuren door uit het keukenraam te kijken en ergens naar de hemel te wijzen: ‘Kijk, daar wordt het al lichter.’ Dat ongegronde optimisme maakte me altijd razend. Zulk optimisme is evenmin het optimisme waarvoor dit tijdschrift staat. Optimisme betekent niet het ontkennen van de werkelijkheid. Of zon zien als het regent. Volgens het woordenboek is de gebruikelijke verklaring van optimisme: een geloof in een goede afloop, of de neiging om gunstige uitkomsten te verwachten. Maar de kern van het woord komt uit het Latijn (optimum) en de preciezere betekenis van optimisme luidt: het geloof te leven in de beste van alle mogelijke werelden. Optimisme is een grondhouding. Het is geen oordeel