1973 was het jaar van de energiecrisis. De Arabieren draaiden de oliekraan dicht en het Westen werd gedwongen zich te bezinnen op de toekomst van de industriële samenleving. In hetzelfde jaar schreef Ivan Illich een essay waarin hij de \'crisis\' een verrassend ander perspectief bood. Ivan Illich | 40 september/oktober 2001 issue Het is de laatste tijd een goed gebruik geworden om te spreken over een dreigende energiecrisis. De profeten van die energiecrisis bevestigen een specifieke visie op de mens. Volgens die visie is de mens voorbestemd tot duurzame afhankelijkheid van slaven, die hij in een moeizaam proces moet leren besturen. Als hij geen menselijke slaven in dienst heeft, heeft hij motoren nodig die het merendeel van zijn werk moeten opknappen. Volgens deze doctrine kan het welzijn van een maatschappij worden afgemeten naar het aantal jaren dat de leden van die maatschappij op school hebben doorgebracht en naar het aantal energieslaven dat zij daardoor hebben leren besturen. In de tegenstrijdige economische ideologieën, die nu in zwang zijn, wordt dit geloof gedeeld. Het wordt bedreigd door de machteloosheid die overal naar boven komt zodra de vraatzuchtige hordes energieslaven een numeriek overwicht op de mens krijgen. De energiecrisis richt de aandacht op