Wat zegt een naam? Meer dan een vader had bedongen. Blaine Greteman|107 juni 2008 issue Mijn vader klonk ernstig aan de telefoon: ‘Ik hoorde net iets wat vast niet waar is.’ Mijn hart sloeg over. Ik had verwacht dat we elkaar zouden feliciteren met de geboorte van mijn dochter. Nu liet ik koortsachtig allerlei mogelijke drama’s de revue passeren, tot mijn vader mijn speculaties onderbrak: ‘Jullie hebben haar Josephine Bozarth genoemd.’ Dit had ik niet verwacht. Josephine was nota bene de naam van mijn grootmoeder. Nee, het probleem was ‘Bozarth’; ze had de achternaam van mijn vrouw gekregen en niet de mijne. Maar wat maakt het nu uit hoe we iets of iemand noemen? Je zou verwachten dat de achternaam van mijn dochter minder controversieel is dan, bijvoorbeeld, die van een vrouw die president van de Verenigde Staten wil worden. Maar dat is niet zo: 95 procent van alle Amerikanen (onder wie Hillary Rodham) geeft zijn kinderen alleen de achternaam van de vader. Onze naamkeuze zorgde dus voor een stroom van patriarchale sentimenten. Mijn vader kon alleen maar benadrukken dat het ‘niet klopte’. Veel vrienden verrasten ons door er net zo ongemakkelijk over te doen, zelfs bij ons thuis in