Als het politieke speelveld een biljartlaken was, dan zouden de politici carotte spelen. Het is de meest irritante biljartstijl, erop gericht om via een welgeplaatste stoot de ballen zo neer te leggen, dat het de tegenstander welhaast onmogelijk wordt gemaakt een carambole te maken. Je ziet het voor je: het gekonkel van geslepen partijleiders om de opponenten weg te zetten en uit elkaar te spelen. Onze democratie loopt tegen haar grenzen aan; het - stukgelopen - Catshuisoverleg markeerde het zesde achtereenvolgende kabinet dat het niet tot de eindstreep haalde. Democratie is verworden tot de kunst van het oneens zijn, terwijl het in de politiek toch de bedoeling is om verschillen te erkennen, ideeën te verkennen, overeenkomsten te vinden en een uitweg te formuleren. Dat moet ook eigenlijk niet verbazen; wat wij vandaag verstaan onder ‘democratie’ heeft maar weinig te maken met dat briljante, oorspronkelijke idee. In het oude Athene, zo’n 2500 jaar ging democratie, - letterlijk ‘volksheerschappij’ - er heel anders aan toe. De Atheners hadden directe democratie. Alle belastingbetalende burgers vervulden allemaal op enig moment in hun leven een publieke functie, telkens voor een beperkte periode van een of twee jaar. Bij loting werden ze aangewezen, want, zo redeneerden