Genegenheid kan eenzaamheid en pijn verlichten. David Servan-Schreiber | 125 april/mei 2010 issue Carla is van haar fiets gevallen en heeft een gemene snijwond boven haar oog. Ze bloedt, ze staat te trillen, haar hoofd doet pijn. Haar man Jaap heeft een ambulance gebeld, maar weet eigenlijk niet wat hij verder moet doen. Daarom houdt hij haar hand vast en streelt zacht haar haren. Hij probeert haar gerust te stellen en zegt dat het allemaal goed komt, dat ze gauw in goede handen zal zijn. Als ze eenmaal bij de spoedeisende hulp zijn aangekomen, mag Jaap niet met Carla mee wanneer ze wordt behandeld. Meer dan een uur zit hij in de wachtkamer voor hij besluit haar te zoeken. Ze zit ergens in haar eentje, lichtelijk aangeslagen. Hij weet nog steeds niet zo goed wat hij moet doen, maar houdt haar hand vast terwijl ze zitten te wachten. Een paar uur later, nadat de röntgenfoto heeft uitgewezen dat er niets ernstigs aan de hand is en de wond is verbonden, nemen ze een taxi naar huis. Onderweg zegt ze tegen hem: ‘Je kan je niet voorstellen hoe het me geholpen heeft dat jij erbij was en mijn hand vasthield toen