Investeren in zonnecellen is leuker dan CO2 uitstoot beperken. Editors | 24 januari/februari 1999 issue Het broeikasdebat is een typisch voorbeeld van een achterhoedegevecht. De bijeenkomst van industrie- en ontwikkelingslanden onlangs in Buenos Aires was een succesje, omdat de Verenigde Staten op de valreep bereid bleken het zogenoemde protocol van Kyoto te ondertekenen. Dat protocol verplicht de industrielanden om de uitstoot van kooldioxide (CO2) en vijf andere broeikasgassen te beperken. \'Beperken\' is het sleutelwoord. Dat woord verklaart waarom het bedrijfsleven zich zo verzet tegen maatregelen om het broeikaseffect te bestrijden. Beperking van de uitstoot betekent minder energieverbruik en \'minder\' is een vloek in de moderne economie. Natuurlijk is energiebesparing een goede zaak en er zijn op dat gebied gigantische mogelijkheden. Bijvoorbeeld: van elke honderd liter brandstof, die nodig is om een auto te laten rijden, dient slechts één liter voor het verplaatsen van de passagiers. Toch is besparen op het bestaande minder leuk en uitdagend dan iets nieuws beginnen. En dat kan. Windmolens en zonnecellen stoten geen CO2 uit en bieden bovendien werkgelegenheid en economische groei. Waar energiebesparing kampt met het imago van achteruitgang, biedt duurzame energie het perspectief van vooruitgang. In Denemarken werken al 13.000 mensen in de windmolen-industrie.