Stel je voor dat tijd niet in hoeveelheid wordt gemeten maar in kwaliteit, zoals de nachtelijke lichtstraling boven de bomen als de wassende maan net de lijn van de takken heeft geraakt. Tijd bestaat, maar kan niet worden gemeten. Alan Lightman | 4 september/oktober 1995 issue Nu is het een zonnige middag, een vrouw staat midden op de Bahnhofplatz te wachten op een man. Onlangs zag hij haar in de trein naar Fribourg, was verrukt en en vroeg haar mee voor een wandeling door het park van de Grosse Schanze. De vrouw maakte uit zijn gespannen stem en de blik in zijn ogen op dat hij spoedig bedoelde. Dus wacht ze op hem, niet ongeduldig en leest intussen een boek. Wat later, misschien de volgende dag, komt hij er aan. Ze geven elkaar een arm, wandelen naar het park, slenteren langs de perken met tulpen, rozen en lelies, gaan voor onbepaalde tijd op een witgeschilderde bank van cederhout zitten. Het wordt avond, het licht verandert, langzaam wordt de lucht rood. De man en de vrouw volgen een omhoog klimmend paadje gemarkeerd door witte steentjes naar een restaurant op een heuvel. Zijn ze al hun hele leven bij elkaar, of slechts