Op de redactie van Ode hebben we een ghettoblaster, zo\'n ding waar je heel hard cd\'s en cassettes mee kan afspelen. Om de zoveel tijd vinden wij, dat het tijd is voor een stukje muziek. Tijn Touber | 25 maart/april 1999 issue De lievelings-cd van de dag verdwijnt dan met een veelbetekenend \'moet je dit eens horen\' in het apparaat. In het begin lieten we ons nog wel eens afleiden door telefoons of binnenstormende medewerkers met dringende pakken papier onder hun arm. Maar we hebben onze les geleerd en de laatste tijd nemen we het er echt van. We leunen achterover en laten ons meevoeren. Even geen woorden, advertenties, deadlines en telefoontjes. We zijn daar heel beslist in. Laatst werd er op de redactie verbouwd. Midden tijdens het stukje muziek kwam een van de werklieden vragen of we hem - nu we toch even niets te doen hadden - konden helpen om een grote tafel op zijn plaats terug te zetten. Vanwege het stukje muziek kon dat natuurlijk niet. Je zag aan zijn gezicht dat hij het een beetje typisch vond. Wel begrijpelijk in een maatschappij waar overal radio\'s aanstaan, terwijl niemand echt luistert. Dat kan natuurlijk ook niet. Stel