Verzoening kan pas beginnen als u eerst de schreeuw van pijn en onrechtvaardigheid hoort. DOOR ALAN BOESAK [su_row] [su_column size=\"2/3\"] Haar naam is Nomonde Calata. Ze is de weduwe van een van de leiders van onze vrijheidsstrijd in Zuid-Afrika, Fort Calata, een van vier jonge mannen, belaagd, aangehouden, gemarteld en vermoord in 1985 door de Zuid-Afrikaanse veiligheidspolitie. In 1996 getuigde mevrouw Calata voor de Waarheids- en Verzoenings Commissie (Truth and Reconciliation Commission of South Africa, kortweg TRC) die geleid werd door Aartsbisschop Desmond Tutu. Ze was nauwelijks met spreken begonnen toen ze plotseling in elkaar zakte, haar lichaam achterover wierp, haar mond opende en een oerkreet van pijn, lijden en verdriet slaakte. Dit ging lange tijd door. De TRC en aartsbisschop Tutu en de mensen in de zaal hoorden het in verbijstering zwijgend aan. Ze waren diep onder de indruk. [/su_column] [su_column size=\"1/3\"] [/su_column] [/su_row] Het ongecontroleerde gejammer dat uit de mond van Nomonde Calata losbarstte was het beginpunt van de verzoening. Het was de herkenningsmelodie, het bepalende moment, de intieme klank van waar dit proces over gaat. En sinds deze schreeuw die op deze dag werd geslaakt, is de vraag welke wegen naar vrede, verzoening, geweldloosheid, rechtvaardigheid en waardigheid