Ik zei: Phillip J. Seiler, Inmate E16869 | 99 september 2007 Met boeien om mijn polsen, een ketting aan mijn enkels en een oranje overall aan schuifelde ik door de parkeergarage van de gevangenis in Sacramento, Californië. Ik was op weg naar het busje dat me zou terugbrengen naar mijn cel in San Quentin. Aan twee kanten liep een hulpsheriff naast me. In het busje bleek al een andere gevangene te zitten. Door de scheidswand van metaalgaas kon ik hem maar moeilijk zien. Bovendien droeg hij een ruim jack met de capuchon over zijn hoofd getrokken, zodat ik zijn gezicht niet kon zien. ‘Nou, zo te zien gaan we samen een ritje maken’, probeerde ik een gesprek aan te knopen. Geen antwoord. Een paar minuten later weer en nog steeds geen reactie. Weer twee minuten later zei ik: ‘Heb je het niet heet met die capuchon?’ ‘Het gaat wel’, sprak opeens een zachte, hoge, onschuldig klinkende stem. Het was een meisje! Hier zat achter in een politiebusje een jonge vrouw, met handboeien en een enkelketting, onderweg met een veroordeelde moordenaar. Met mij. In dit verdrietige moment kwam bij mij onmiddellijk het voornemen op om haar aan de praat te krijgen