Column Tijn Touber Tijn Touber | 96 mei 2007 Op Quincy Market in de Amerikaanse stad Boston staat een monument ter nagedachtenis aan de holocaust. Tussen zes plexiglazen torens staan herinneringen te lezen van nabestaanden. Een daarvan is het verhaal van Ilse en Guerda, twee meisjes die in concentratiekamp Auschwitz zaten. Guerda herinnert zich dat de zesjarige Ilse op een ochtend in het kamp één enkele braam vond. Het meisje draagt de vrucht de hele dag bij zich. Die avond presenteert ze de braam met een stralende glimlach aan haar vriendin Guerda. Guerda Weissman Kline schrijft hier later over: ‘Stel je een wereld voor waarin het enige bezit dat je hebt één enkele braam is, en die geef je aan een vriend.’ Wat een ontroerend verhaal! Ik stel me dat kleine meisje voor, daar in die hel: bang, uitgeput, uitgehongerd. Wat dacht ze toen ze die braam vond? Dacht ze meteen aan Guerda, of dacht ze eerst aan zichzelf? Of vroeg ze zich af hoe je een braam door midden deelt? Haar keuze om de braam aan Guerda te geven, dreunt nog lang na. Hoeveel mensen hebben haar verhaal al gelezen, daar in Boston? Hoeveel mensen lezen het nu, in