150 oktober 2012 In Songzhuang, een dorp even buiten Peking, wonen en werken duizenden kunstenaars. Midden in Songzhuang ligt het Fanhall Centre for Art, een cultureel centrum waar onafhankelijke filmmakers hun nieuwe producties vertonen. Deze films en documentaires worden niet gecensureerd of goedgekeurd door de overheid en komen daarom de staatsbioscopen niet in. De oprichter van Fanhall, Zhu Rikun, zorgt er al elf jaar voor dat ze toch een publiek krijgen. Al zit de overheid hem geregeld dwars. De films snijden onderwerpen aan die de overheid liever onbesproken laat. Wat voor onderwerpen zijn dat? ‘Dat kunnen verhalen zijn over liefde of opgroeien in China, maar ook over de culturele revolutie, aids of huisonteigening. De documentaire Karamay, geregisseerd door Xu Xin, gaat over een brand in de oliestad Karamay in 1994, waarbij driehonderd kinderen om het leven kwamen. Het vuur ontstond tijdens een voorstelling voor een groep partijleden. Toen het vuur uitbrak, moesten de kinderen in een rij wachten tot alle partijleden het gebouw hadden verlaten. Hierdoor konden veel kinderen niet meer aan de brand ontsnappen. Dit soort films en documentaires – over gevoelige onderwerpen of scherp van toon – vertonen beelden die de overheid niet aan de bevolking wil laten