Suffig staar ik naar buiten terwijl ik een slok koffie neem. Aan het einde van de online meeting van zojuist werd het buiten grijs. Het oprukkende wolkendek verdrijft de laatste zonnestralen. Ik kijk in het kopje en laat het zwarte goedje langs de rand walsen. DOOR: JURRIT SZARAFINSKI De laatste zinnen van de vergadering lossen op in mijn gedachten. Alleen de contouren van de bespreking blijven over. Vragen die open bleven staan, keuzes die nog gemaakt moeten worden en nieuwe overleggen die nog niet gepland zijn. Ik zet het kopje op de keukentafel en loop naar het raam. Het puntje van mijn neus raakt het koude glas. Een flauwe schaduw werpt zichzelf over mijn omgeving. Er was een tijd dat deze gedaanteverwisseling van de wereld mij somber had gestemd, maar ik heb geleerd dat je zelf kleur moet toevoegen aan het leven. Het is makkelijk om je mee te laten slepen door de harde werkelijkheid. Om te moeten toekijken hoe dingen je overkomen zonder dat je daar invloed op uit kunt oefenen. Het kost me nog steeds moeite. Toch lukt het me steeds beter om de wereld zelf in te kleuren door hoop en aandacht de boventoon te laten voeren. Niet