Leef het leven ten volle Tijn Touber | 86 mei 2006 Die paar dagen op aarde waren prachtig geweest, dat wel. Ze trokken aan zijn geestesoog voorbij. Hij zag die ene avond met zijn beste vrienden in de kroeg, toen hij nog zeker wist dat hij de wereld zou veranderen. Hij zag de dag waarop hij zijn (toekomstige) vrouw ontmoette en zeker wist dat liefde bestond. Hij zag zichzelf temidden van zijn gezin, toen hij nog voelde dat het zíjn gezin was – toen hij nog voelde dat hij onderdeel was van iets dat groter was dan hemzelf. Hij zag zichzelf voetballen met zijn zoontje en dacht: ‘Wat is geluk toch simpel’. Was het leven altijd maar zo eenvoudig geweest. Of liever: was híj altijd maar zo eenvoudig geweest. Was híj altijd maar zo volledig aanwezig geweest bij alles wat hij had meegemaakt – zonder reserves, zonder angst, zonder voorbedachte rade, zonder agenda’s, zonder zorgen, zonder standpunten, zonder maskers, zonder meer. Nu keek hij terug en dacht hij: ‘Kon ik ze maar vertellen dat het alleen maar om die dagen gaat dat je er werkelijk bent.’ Hij wilde roepen: ‘Hé mensen, leef! Hou niets achter, geef alles wat je hebt.