Max Christern | 116 mei 2009 Max Christern Foto: Vincent Mentzel Het was een mooi tafereel om te aanschouwen op de avond van de eerste april in het stadhuis van Stockholm: twee voormalige wereldleiders omhelsden elkaar op het podium nadat ze beiden een volle zaal hadden toegesproken. Bill Clinton en Tony Blair waren op uitnodiging van de Zweedse postcodeloterij – een dochter van de Nederlandse Postcodeloterij – de keynote speakers op een symposium over het klimaat. Dat deden de heren routineus goed. Ze lieten hun licht vooral schijnen op de mogelijkheden die we moeten zien om oplossingen te vinden voor de crises waarmee de wereld worstelt. Een visie die aansluit op de missie van Ode: ruimte geven aan mensen en ideeën die het verschil maken. Clinton hamerde er herhaaldelijk op om de hoe-vraag te beantwoorden: hóe gaan we de crisis oplossen? Hij wond zich op over het cynisme dat nog steeds de kop opsteekt in de media als er over de klimaatcrisis gesproken wordt. ‘Vaak mag die ene quasideskundige klimatoloog weer roepen dat het wel meevalt’, zei Clinton. ‘Dan denk ik: stel nou eens dat jij het verkeerd hebt? Wat dan? Waarom zou je dat gigantische risico nemen? Je kunt