Geconfronteerd met de wilde natuur op een stadsplantsoen vallen duizenden eeuwen van beschaving, controle en onttovering in één klap uit elkaar. Het gazon was gladgeschoren, het bankje groen gelakt. De geparkeerde auto’s, nog geen meter achter me, stonden keurig in het gelid en de zon scheen als op een ansichtkaart uit verre landen. Een warme, windstille dag; het rimpelloze water in de vijver spiegelde de huizen aan de overkant. Ik had mijn schoudertas vol paperassen naast me op de grond gezet en at een boterham. Naast mij, één bankje verderop, zaten twee bouwvakkers. Ieder een beker koffie in de hand. Afgezien van hen en de constante stroom langsrijdende automobilisten waren er verder geen mensen in de buurt. En opeens was daar het woeste oog. Ik schrok ervan. Een rond, groen gespikkeld oog staarde me woedend aan. Een gitzwarte pupil. Meedogenloos. Koud. Het leidde tot een confrontatie waarop ik niet was voorbereid, want ik keek terug – wat kon ik anders doen? – en voelde me gevangen in een hypnotiserende intensiteit. Zelfs hier, hartje stad, in dit saaie plantsoen, kreeg de wildheid me te pakken. Het duurde even voor ik doorhad dat het een kikker was, die mij zat aan te staren.