Midden in het centrum van Utrecht groeit in de straatstenen, heel langzaam, een gedicht. Elke week komt er een letter bij. Zo ontstaan er in maanden woorden, en met de jaren zinnen. Hoe het gedicht verder gaat, is onbekend. Af is het nooit. Elke zaterdagmiddag is het tijd voor een nieuwe letter. Op een koude dag, vroeg in het jaar, verzamelt steenhouwer Paula Schoonaard haar gereedschap en rolt haar tafeltje op wielen naar waar het gedicht is gebleven. ‘Zodat we weer rechtop kunnen gaan, als mensen langs de grac…’. Vandaag wordt de letter H uit een straatsteen gehouwen. Om haar heen verzamelen zich buurtbewoners en nieuwsgierige passanten. De vierkante, grijze natuursteen wordt uit de straat gehaald en Schoonaard begint ijverig te tikken. Onder de plaats van de steen staat het jaartal 2013 gegraveerd. Wie verder loopt langs de Oudegracht komt jaarmarkeringen tegen tot 2300. ‘Op deze manier maken we wel een letterlijke verbinding met toekomstige generaties’, zegt Michael Münker, penningmeester van de Stichting Letters van Utrecht. Het Utrechtse gedicht is geïnspireerd op vergelijkbare initiatieven, die wijzen op het belang van de zorg voor toekomstige generaties. Voorbeelden zijn de Clock of the Long Now, die in een berg in Texas eens