Column Tijn Touber Tijn Touber | 93 januari/februari 2007 Toen de Club van Rome in 1972 haar beruchte rapport Grenzen aan de groei uitbracht, ging dat vergezeld van een deadline. Wanneer we onze levensstijl niet zouden veranderen, zouden we binnen honderd jaar afstevenen op een ernstige crisis. Tegen die tijd zouden bevolkingsgroei, gebrek aan voedsel, vervuiling en uitputting van natuurlijke bronnen de aarde grotendeels onleefbaar hebben gemaakt. Eén van de leden van de Club van Rome, Ervin Laszlo, heeft met lede ogen moeten aanzien dat we toen niet hebben geluisterd en vertelt tegenwoordig nog steeds hetzelfde verhaal – met één belangrijk verschil: de deadline is een stuk dichterbij gekomen. In plaats van honderd jaar – nog een comfortabele marge, omdat mensen ervan uitgingen dat de crisis hén niet zou treffen – hebben we nu, volgens Laszlo, nog hoogstens tien jaar om het tij te keren. Waarom hebben we toen niet geluisterd? Waarom hebben we toen niet voldoende maatregelen genomen? Wat heeft ons ervan weerhouden gezamenlijk het gevaar af te wenden? Het antwoord is: ‘we waren te druk bezig met elkaar te bestrijden’. We waren te druk met ruzies over macht, religie en geld. We hadden het te druk met onszelf